"Χέσε μας"

Η ώρα μία το μεσημέρι. Ο ήλιος διαλέγει προσεκτικά το επόμενο θύμα που θα στείλει στον Ευαγγελισμό και μερικοί φοιτητές σε ένα από τα αμφιθέατρα γνωστού πανεπιστημιακού ιδρύματος κατεβάζουν σπασμοδικά την όγδοη δόση lexotanil για σήμερα. Όχι ακριβώς σαν τα πρόβατα που πηγαίνουν στη σφαγή. Περισσότερο σαν τις φώκιες που κολυμπούν αμέριμνες στα νερά του Αρκτικού ωκεανού μέχρι τη στιγμή που θα σοδομιστούν σαδιστικά ζωντανές από νευρικά κλωνισμένους, ψυχανώμαλους, λεφτάδες ευρωπαίους για τη γούνα τους.


Κάπου στην πρώτη σειρά βρίσκεται και ο τύπος που με αντι-μητ$0τάκια τύχη και μικρές απώλειες (αν εξαιρέσεις τη γρανίτα, τον εγκέφαλο, την αξιοπρέπεια και την ψυχή του) την έβγαλε καθαρή στις προηγούμενες δυο ιστορίες. Τσίχλα με γεύση συντηρητικά και πλαστικό χρώμα άγριο βατόμουρο, εφετζίδικο ipod να τρέχει την ίδια playlist από την εποχή που ο Steven Segal έκανε την πρώτη του πλαστική και γυαλιά ηλίου αλά Blade ο βαμπιροφονιάς είναι τα απαραίτητα στοιχεία που τον ολοκληρώνουν σαν προσωπικότητα.



Κοιτάει το καινούργιο του ρολόι. Είναι πιο διακριτικό από το προηγούμενο. Είναι και πιο πρακτικό. Δε χρειάζεται να ταΐζεις τον κούκο κάθε 3 ώρες. Πράσινα φωτάκια αναβοσβήνουν σαν πυγολαμπίδες με Πάρκινσον, προμηνύοντας το τέλος του διαλείμματος. "Αυτό ήταν. Πλήξη τέλος. Τώρα αρχίζει το σόου..." σκέφτηκε με βοήθεια από τον διπλανό του, του οποίου ο εγκέφαλος δεν είχε υποχωρήσει ακόμη μπροστά στη λαίλαπα της οξείας σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας. Τη μάστιγα που έφερε το ΣΤΑΡ στην Ελλάδα με τον Μπομπ το Σφουγγαράκη.



Η γεμάτη ανούσιες, ασύντακτες και ανορθόγραφες κομματικές αφίσες πόρτα άνοιξε, προκαλώντας τη μανιασμένη είσοδο θερμών ρευμάτων αέρα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την παλιννόστηση των Αθηναίων μέσω της Εθνικής οδού μετά από αναρρωτικό πενθήμερο αχαλίνωτου clubbing στη Χαλκιδική. Δίπλα από το φύλλο της πόρτας ξεπρόβαλε μια φιγούρα με ψάθινο, χειροποίητο, πλεκτό καπέλο, μαύρα γυαλιά έκλειψης από το Εθνικό Αστεροσκοπείο και σκουλαρίκι μόνο στο δεξί αυτί στο σχήμα της κιθάρας του Buckethead. Σημάδια που αποδείκνυαν περίτρανα τα ιδιαίτερα προσόντα και χαρίσματα που οφείλεις απαραίτητα να έχεις για να κρατήσεις την έδρα της Χημείας στο συγκεκριμένο ίδρυμα.



Άφησε την 10 κιλη βαλίτσα που κουβαλούσε πάνω στο γραφείο της. Την άνοιξε με περίσσεια, σχεδόν χειρουργική, ακρίβεια που θα ζήλευε και ο dr. Derek Shepherd του Grey's Anatomy, αποκαλύπτοντας το ιερό περιεχόμενό της: έναν προβολέα διαφανειών. Έβγαλε ευβλαβικά το μαύρο ύφασμα που κάλυπτε τον μουσειακό φακό και το άφησε παραδίπλα, πάνω στον αραχνιασμένο, ψηφιακό προβολέα Toshiba TDP-MT700 HD.



Ένα τέταρτο μετά ο προβολέας διαφανειών είχε συναρμολογηθεί από τα χέρια της καθηγήτριας, ή καλύτερα της πρωθιέρειας, με τη χάρη που ένα τρίχρονο κοριτσάκι συναρμολογεί το πύργο της Χιονάτης από τουβλάκια lego. Το μάθημα ξεκίνησε και μια ακατανίκητη δαιμονική δύναμη ώθησε όλους τους φοιτητές να κοιτάξουν συγχρόνως τα ρολόγια τους. Φήμες λένε ότι σε εκείνο το αμφιθέατρο ο χρόνος παύει να κυλάει. Λένε ότι η πρωθιέρεια έκανε συμφωνιά με το διάβολο για να το πετύχει αυτό και να μείνει για πάντα νέα, όμορφη και έξυπνη προσπαθώντας να μοιάσει στο είδωλό της, την Πετραλιά.

Ο λόγος της ορμητικός, συναρπαστικός και χειμαρρώδης θυμίζει τον μεγαλύτερο ρήτορα που πάτησε ποτέ σε αυτόν τον τόπο, γνωστό μόνο με τα επίθετα με τα οποία οι πιστοί του τον χαρακτηρίζουν: τον Γιωργάκη τον Ποδηλάτη. "Το όριο μεταξύ των δυο μετάλλων είναι σαφή, όταν δεν έχει γίνει σωστά η ανάμιξη. Αν το όριο είναι σαφή, σημαίνει ότι απέτυχε η δουλειά που έκανα" [σημείωση σχολιαστή: εννοεί σαφές] , ήχησε η φωνή της Σειρήνας, θυμίζοντας στον τύπο της πρώτης σειράς τις άναρθρες κραυγές των Κίτρινων Μπαμπουίνων τη στιγμή που τους χτυπάνε στο κεφάλι με μπαστούνια του γκολφ οι λαθροκυνηγοί μπροστά στις κάμερες των τρομοκρατημένων και φιλόζωων cameramen του National Geographic.

"Βλέπετε εκεί, στο κυβικό πλέγμα, τα 4 άτομα θα μπουν εκεί στις 4 ακμές που σχηματίζουν οι τρεις πλευρές του κύβου." [σημείωση σχολιαστή: εννοεί τις 4 κορυφές του κύβου] , συνέχισε με τη χαρακτηριστική ακρίβεια και ορολογία στερεομετρίας που έκανε τα κόκκαλα του Πυθαγόρα να τρίζουν.

Κάποιοι ξεδιάντροποι φοιτητές δεν άντεξαν άλλο τη συσσώρευση αυτής της αγνής γνώσης στο κατεστραμμένο από τον καφέ του κυλικείου μυαλό τους, σηκώθηκαν, πέρασαν μπροστά από τον προβολέα της δυναστείας των Ming και βγήκαν από την αίθουσα-χρονοκάψουλα με τη διακριτικότητα ενός βίκινγκ σε δείπνο με τη Μαρία Αντουανέττα.

Η Σειρήνα κοίταξε την πόρτα που έκλεινε πίσω τους και μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δικαιολογημένα νεύρα της, ξέσπασε σε ένα ρητορικό παραλήρημα, ισάξιο του Πανηγυρικού Λόγου του Ισοκράτη: "Ξέρετε πόσα πληρώνει το ελληνικό κράτος για να φεύγετε εσείς έτσι από τα αμφιθέατρα; Ξέρετε πόσο ΑΞΙΖΕΤΕ; 5 000 ο καθένας κάθε χρόνο! " Αυτό ήταν. Ο τύπος στην πρώτη γραμμή εξοργίστηκε σαν άλογο που το τσίμπησε λυσσασμένη μύγα μέσα στο ρουθούνι και ξύπνησε από λήθαργο χιλιετίας.

"Και πως δικαιολογείτε ότι αξίζουμε 5000 έκαστος δηλαδή; Μήπως επειδή εκμεταλλεύεστε στο έπακρο τις άριστες τεχνολογικές υποδομές των κτηρίων; Μήπως είναι τα εργαστήρια που κάνουμε μία φορά το χρόνο; Μήπως είναι η εκλεκτή Γαλλική Κουζίνα με την οποία μας κακομαθαίνετε στο εστιατόριο;", είπε με τη χαρακτηριστική ηρεμία στη φωνή του.

"Ξέρεις πόσο αξίζει ο ηλεκτρομαγνήτης του εργαστηρίου; 15000 €. Ξέρεις τι έχω εγώ στο εργαστήριό μου; Χημικά που αξίζουν 400€ το γραμμάριο." απάντησε εκείνη και Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ δεν έκανε συντακτικό λάθος. Και με αυτό το αποστομωτικό επιχείρημα σκέφτηκε ότι τον έλιωσε σαν γάτα που έκανε το λάθος να διασχίσει την Παραλιακή σε ώρα αιχμής.

"Και για ποιό ακριβώς λόγο χρεώνομαι εγώ τον Η/μαγνήτη και τα χημικά; Εργαστήριο αλχημείας έχω σπίτι μου;" , ρώτησε εκείνος προσπαθώντας να να καθυποτάξει τον σαρκασμό που ήταν έτοιμος να τον καταβροχθίσει σαν την πυρά στην οποία έριχναν οι ιεροεξεταστές όσους υποστήριζαν ότι η γη δεν έχει σχήμα πίτσας με πεπερόνι και δεν την κρατάει στην πλάτη της μια γιγάντια ιπτάμενη χελώνα που ξερνάει φωτιά και τρέφεται με τα μαλλιά της Σελήνης.

"Για ποιόν τα έχω εγώ τα υλικά στο εργαστήριο; Για μένα; Για σας τους χημικούς τα έχω", είπε εκείνη διαμορφώνοντας στο πρόσωπό της μια έκφραση ΡΟΥΑ ΜΑΤ. Και εκείνος κατεβάζοντας τα γυαλιά ηλίου και φορώντας τα ακουστικά του ipod που είχε μεινει από μπαταρία εδώ και 30 λεπτά περίπου, είπε με την ηρεμία ενός νεκροθάφτη: "Στο αμφιθέατρο των ηλεκτρολόγων βρίσκεστε"...

Η ώρα κύλησε και το μάθημα συνεχίστηκε στα ίδια πλαίσια ρητορικής απαγγελίας με πριν. Κάθε φορά που τον κοιτούσε εκείνη, η μακρινή ανηψιά του ρήτορα Δημοσθένη, να την κοιτάει μέσα από τα καγκουροτρεντάδικα γυαλιά του, έκανε ένα μορφασμό του στυλ "γιατί φοράς γυαλιά ηλίου;" και εκείνος της απαντούσε μέσα από τον ύπνο του με ένα μορφασμό του στυλ "γιατί με τυφλώνει η ανάκλαση από το σκουλαρίκι κιθάρα".

Ώσπου μετά από δεκαετίες ή μάλλον αιώνες, μπορεί και χιλιετίες, μέσα σε εκείνο το αμφιθέατρο-Βουλή που ο χρόνος παύει να κυλάει, το ρολόι σήμανε τη λήξη του προγράμματος του κλόουν. Κάποιος τότε ρώτησε ποιά ήταν η εξεταστέα ύλη από το βιβλίο-σκαμπό με μια περίτεχνη, δυσνόητη διατύπωση που έμοιαζε κάπως έτσι: "Μπορείτε να συγκεκριμενοποιήσετε την ύλη των εξετάσεων;". Μέγα λάθος. Χειρότερο και από εκείνο του Πασχάλη.

Η ενσάρκωση της ρητορικής τον κοίταξε με μια απορημένη έκφραση που θύμιζε το βλέμμα ολλανδέζικης αγελάδας που βόσκει μωβ παπαρούνες, σαν να του έλεγε "δεν κατάλαβα βούδα ". Τότε εκείνος που καθόταν στην πρώτη σειρά έβγαλε τα γυαλιά, την κοίταξε στα μάτια και της είπε με αξιοθαύμαστη για τον ίδιο σοβαρότητα: "Ρωτάει αν η ύλη είναι πιο συγκεκριμένη ή αν είναι απλά οι 500 σελίδες των κεφαλαίων 1,3,5 και 7 που λέει το site" . Φήμες λένε ότι θεοί και δαίμονες δεσμευσαν εκείνη τη στιγμή το σαρκασμό του που ήταν έτοιμος να ξεχυθεί σαν ομάδα αλαφιασμένων ΜΑΤατζήδων που πολιορκούν με δακρυγόνα τις επικίνδυνες τρομοκρατικές ομάδες δεκάχρονων μαθητών, που γυρνούν από το σχολείο φορώντας κουκούλα στην καταρρακτώδη βροχή.

Και η σειρήνα, η νύμφη με το ψάθινο καπέλο και την ηλεκτρική κιθάρα στο αυτί, εκείνη που στο Πάμε Πακέτο θα έβγαινε σόι με τον Δημοσθένη και τον Ισοκράτη, απάντησε σε ένα αποκορύφωμα ρητορικής ικανότητας λέγοντάς του κάτι πολύ ανώτερο των παρακατιανών Μολών Λαβέ και ΟΧΙ. Είπε το ιστορικό: "Χέσε μας"...