Τα φαινόμενα επαιτούν

Πηλέας (Δεξιά): Δώσε μου δέκα λεπτά και θα δω τι μπορώ να κάνω με το θέμα σου.

Ιάσονας (Αριστερά): Δυο cents έχω πάνω μου κι αυτά χρωστούμενα. Με γη και ύδωρ βολεύεσαι;

Πηλέας: Αυτή τη χρυσή προβιά τη σκοτώνεις;

Ιάσονας: Με έγδαρες.

Παρατηρώ, συχνά-πυκνά, κάποια σχόλια στο blog να υπογραμμίζουν την αστεία φύση των δημοσιεύσεων και άλλα να προσπαθούν ζοριζόμενα σαν παχύ έντερο κατά τη διάρκεια αποβολής των προϊόντων πέψης μπανάνας και κουλουριού να τις καταβαραθρώσουν, χαρακτηρίζοντας αυτές επιεικώς σαχλές.

Θλίβομαι διότι αποδεικνύεται ότι δεν σας έχω δώσει να καταλάβετε την σοβαρότητα τη σκατάστασης. Συνηθίζω να χρησιμοποιώ στα κείμενά μου λογχοπαίγνια. Επινοημένες, δηλαδή, λέξεις που συνειρμικά εμφανίζουν στον αναγνώστη το λανθάνον μήνυμα που είναι φτιαγμένες να μεταφέρουν, σαν τα ψυχροπολεμικά δελφίνια-καμικάζι που ποτέ δεν εκπαίδευσαν οι ΗΠΑ και οι Σοβιετικοί. Η κατανόηση αυτών των λέξεων μοιάζει με tap dancing πάνω στην αιχμή μιας λόγχης. Αν έχεις τη μύγα θα σε τσιμπήσει στη μύτη, θα σε μυγιάσει, θα γλιστρήσεις και θα οβελιστείς ακαριαία.

Θα ήθελα, επομένως, να παρατηρήσω το κάτωθι:


Οι αναρτήσεις μου δεν γράφονται με στόχο να είναι αστείες, ούτε "μεταξύ σοβαρού και αστείου". Μεταξύ σοβαρού και αστείου υπάρχει μόνο το "και".


Κι αφού το ζήτημα ξεκαθάρισε πλήρως, θα αρχίσω τώρα να περιστρέφομαι γύρω από τον σημερινό θεματικό μου άξονα, αγγίζοντάς τον ελάχιστα σαν λυγερή ανατολικοευρωπαία σερβιτόρα σε πριβέ κλαμπ της Αλεξανδρούπολης, διεγείροντας τη σκέψη σας με τα αφράτα, σαγηνευτικά εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Έτυχε τις προάλλες να υποκλέψω με το καλό μου αυτί μια συνομιλία μεταξύ δυο γυναικών, μιας γύρω στα είκοσι πέντε και μιας στα πενήντα, η οποία κατέληγε στο ερώτημα: "Πώς είναι δυνατόν να ξεχρεώσουμε τα δάνεια που πήραμε, όταν σαν χώρα παράγουμε ελάχιστα έως καθόλου;"

Η απάντηση, που καθότι σαδιστής δεν τους έδωσα, ήταν απλούστατη και σαφώς και δεν θα την αρθρώσω ούτε και τώρα.

Ανακάλυψα, όμως, πρόσφατα αυτή τη σελίδα: http://www.forologoumenos.gr/ , όπου και διαπίστωσα ότι χρωστάω περίπου τριάντα χιλιάδες ευρώ. Όπως θα παρατηρήσατε στη σελίδα το χρέος ανεβαίνει κάθε δευτερόλεπτο και ως εκ τούτου θα πρέπει να βιαστούμε, και με τις δυο έννοιες της λέξης, αν θέλουμε να κάνουμε την καλύτερη δυνατή αποπλήρωση.

Βλέποντας ένα τέτοιο υπέρογκο χρέος, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι να αποποιηθώ την εθνικότητά μου και να γίνω Ουαγκανός πολίτης. Μετά το ξανασκέφτομαι και καταλαβαίνω ότι αν το κάνω θα θεωρούμαι δικαίως ρίψασπις. Οπότε ας υποθέσουμε ότι δεν σκοπεύω να αλλάξω υπηκοότητα. Οι λύσεις είναι δυο: Ή θα αλλάξω χώρα (πράγμα που θα μου αποφέρει το ίδιο όφελος με την αλλαγή της υπηκοότητας) ή θα κάτσω εδώ και θα πληρώνω, μέχρι το μεδούλι μου να γίνει κόπρανα γαιοσκωλήκων.

Μεταναστεύοντας, ομολογουμένως, το πρόβλημά μου έχει λυθεί άμεσα. Ας υποθέσουμε όμως ότι δεν έχω σκοπό να αφήσω την ιδιοκτησία μου και να εγκατασταθώ μόνιμα σε μια πλουσιότερη χώρα. Τι στης μάνας μου θα κάνω για να επιβιώσω εντός συνόρων;

Θα αναγκαστώ να πληρώσω τα 30 000+ ευρώ που μου αναλογούν, εξαιτίας της πατροναρισμένης πολιτικής που ακολούθησαν κυβαρνήσεις οι οποίες εκλέχθηκαν από τις τομαριστικές ψήφους τρίτων; Ακόμη και σε είδος να τους πλήρωνα, με το ακριβοθώρητο κορμί μου, θα με έκλεβαν. Τι είδους ρέστα να πάρεις όταν πληρώνεις σε είδος;

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της Κοπροεδρευόμενης Κυνοβολευτικής Βλημοκρατίας θα μου πείτε.

Κι εδώ είναι που θα έλεγε κάποιος: Τριάντα χιλιάρικα χρωστάμε; Να τους τα δώσουμε να πάνε στα κομμάτια επιτέλους!

Και θα είχε δίκιο να το πει αυτό, καθώς αγνοεί ότι μέχρι και το τελευταίο λεπτό που έχει στη τσέπη του αντιπροσωπεύει χρέος. Τα λεφτά σας δεν σας ανήκουν, αγαπητοί.


Κοπροεδρευόμενη Κυνοβολευτική Βλημοκρατία: [Το πολίτευμα της Μπελλάδος] Οι λέξεις μιλούν μόνες τους.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτή η χώρα χρωστάει από την ανεξαρτησία της. Κι εδώ έρχεται το φυσικό ερώτημα: Γιατί χρωστάει;

Θα ήθελα να σας παραπέμψω σε ένα άρθρο του Δημήτρη Φωτιάδη, που αναδημοσιεύθηκε σε αυτή τη σελίδα, και αναφέρεται στα ληστρικά δάνεια της ανεξαρτησίας του έθνους.

«Οι Έλληνες πλερώσανε για να 'χουν τους Βαβαρούς κι έπειτα ξαναπλέρωσαν για να τους ξεφορτωθούν»

Δυστυχώς οι Μπέλληνες ακόμη τους πληρώνουν.

Και να 'ταν μόνο αυτό. Τόσα χρόνια υπό τουρκογερμανικές κατοχές και δεν έχουμε πάρει cent αποζημίωσης. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η πολεμική αποζημίωση της χώρας μας από την Ιταλία (για τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε εδώ) ήταν 3 τρένα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 αποκτώνται 3 ιταλικές αυτοκινητάμαξες BREDA, οι οποίες δόθηκαν ως πολεμική αποζημίωση στην χώρα μας από την Ιταλία, γνωστές σαν «Οτομοτρίς». Για την εποχή τους αποτελούσαν υπερπολυτελές μέσο μεταφοράς, γρήγορο και άνετο. Σε σύγκριση με σημερινή εποχή, στην περιοχή μας δεν υπάρχουν αντίστοιχης ποιότητας και ασφάλειας μεταφορικές υπηρεσίες ακόμα.

Μια ζωή καρπαζοεισπράκτορες πια;


Βλέποντας τα παραπάνω παραδείγματα άρχισα να αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια αναλυτική κατάσταση του δημοσίου χρέους που καλούμαι να εξοφλήσω. Πόσα χρωστάμε, σε ποιον, πότε ζητήθηκε το δάνειο, πόσοι είναι οι τόκοι μέχρι σήμερα; Κι επίσης: Πόσα μας χρωστάνε από πολεμικές αποζημιώσεις οι γνωστοί κατακτητές μας και γιατί δεν τα έχουμε λάβει μέχρι σήμερα; Αν έχετε κάτι τέτοιο υπόψιν παρακαλώ να με διαφωτίσετε.

Αν όμως δεν έχετε κάτι τέτοιο υπόψιν προτείνω να το απαιτήσουμε. Άμεσα.

Δυστυχώς αρκετοί διαβάζοντας τα παραπάνω θα πουν: Έλα, μωρέ, τι μπορούμε να αλλάξουμε εμείς; Σιγά, το πολύ-πολύ να σηκωθούμε να φύγουμε.

Σε αυτούς εγώ θα απαντήσω ότι δεν τους αξίζουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Γιατί αυτοί δεν είναι πολίτες. Αυτοί είναι Ραγιάδες. [Αραβικής προέλευσης λέξη (ράγι=κοπάδι)]

Σε μια, έστω και υποτιθέμενη, δημοκρατία οι πολίτες έχουν τη δύναμη και το δικαίωμα να ελέγχουν αυτούς που διαχειρίζονται τις προβιές τους. Δυστυχώς για τους Ραγιάδες η διαφορά ανάμεσα σε δημοκρατία και απόλυτη μοναρχία είναι αδιάφορη. Ας έχουμε να φάμε κι ας κάνουν οι μεγάλοι ό,τι θέλουν, θα ακούσεις να σου λένε. Ρήσεις μοιρολατρών που έχασαν τη θέληση για μια καλύτερη ζωή.

Αν αυτή η τομαριστική νοοτροπία δεν αλλάξει σύντομα η χώρα δεν θα κηρύξει απλά πτώχευση. Η χώρα θα ξεπουληθεί.

Κι αν αναρωτιέστε τι εννοώ λέγοντας τομαριστική νοοτροπία θα αναφέρω δυο παραδείγματα που έφτασαν στα αυτιά μου από πολύ αξιόπιστες πηγές:

• Μηχανικός, μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης, που είχε αναλάβει δημόσιο έργο κάπου στην Αττική, ανάγκασε τους υπαλλήλους του να περνούν καθημερινά το αυτοκίνητό του από τα διόδια στην Αθήνα για να φαίνεται ότι πηγαινοερχόταν από και προς τη Θεσσαλονίκη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πήρε από το κράτος επιστρεφόμενα τα χρήματα που σπατάλησε στα διόδια για να προσφέρει τις υποτιθέμενες υπηρεσίες του. Και μιλάμε για πολλά χρήματα.

• Αγρότες σε κάμπο της Μακεδονίας άφηναν τα δέντρα τους φορτωμένα και περίμεναν να τα χτυπήσει το χαλάζι για να ζητήσουν ύστερα αποζημίωση χαλαζόπτωσης.

Τι σχέση έχουν αυτά τα δυο περιστατικά; Αποδεικνύουν ότι η νοοτροπία "κλέψε για να πλουτίσεις" εφαρμόστηκε από εκπροσώπους δυο αντιδιαμετρικών οικονομικών καστών, αγνοώντας ότι το "κλέψε" δεν αναφερόταν σε κανέναν άλλον παρά τον ίδιο τους τον γείτονα, συμπολίτη και συνάνθρωπο.

Εξαιτίας τέτοιων μικροεξαπατήσεων από απατεώνες πολίτες και άλλων, τεραστίων από Πωλειτ'ηΚούς καταλήξαμε σήμερα σε ένα απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα. Άκουσα για οικογενειάρχες που, καθότι άνεργοι, αναγκάζονται να ζητούν από φίλους και γνωστούς ένα ευρώ για να πάρουν ψωμί για τα παιδιά τους. Αυτή την εξαθλίωση θέλετε να αφήσετε στα παιδιά σας, Μπέλληνες;

Έχουν μαλλιάσει τα πλήκτρα μου να γράφουν και η γλώσσα μου να λέει. Δεν είμαι μηδενιστής. Δεν αφορίζω στείρα. Δεν είμαι φυγόπονος. Έχω να σας προτείνω ένα βήμα προς τη λύση:

Αλλάξτε μυαλό.
Αποκτήστε παιδεία.
Σταματήστε να κλέβετε κι αρχίστε να δουλεύετε.
Ασκήστε τα πολιτικά σας δικαιώματα.
Διεκδικήστε το δικαίωμά σας να ξέρετε τα πάντα γύρω από το χρέος που προήλθε από κακοδιαχείριση των αντιπροσώπων σας, το οποίο εσείς τελικά θα πληρώσετε.
Απαιτήστε την εφαρμογή του νόμου και την τιμωρία όσων έκλεψαν και τσέπωσαν τον κόπο άλλων.
Διεκδικήστε τις πολεμικές σας αποζημιώσεις.
Συσπειρωθείτε επιτέλους πέρα από κομματικές και οικονομικές διαφορές. Σας είχαν το μαχαίρι στο μεδούλι τόσα χρόνια και δεν παίρνατε χαμπάρι. Τώρα έφτασε στην τσέπη σας. Εκεί που σας πονάει περισσότερο.
Συγκεντρωθείτε έξω από την Βουλή Σας και απαιτήστε ειρηνικά όλα τα παραπάνω.
Ζητήστε αστυνομική προστασία στη συγκέντρωση, έτσι ώστε κανένας πληρωμένος κυβερνητικός αναρχικός να μην την αμαυρώσει.
Ζητήστε τη διαμαρτυρία, την παράσταση και τη συμπαράσταση των αστυνομικών αρχών. Δεν είναι εκείνοι οι εχθροί. Στην ίδια μοίρα βρίσκονται. Πιόνια στη σκακιέρα των μαριονετών που επιλέξατε να σας εκπροσωπούν στη δική Σας Βουλή.
Για μια φορά στη ζωή σας ακούστε τα ρητά: "Διαίρει και βασίλευε" και "Ισχύς εν τηι ενώσηι" και εφαρμόστε το νόημά τους.
Σταματήστε να επαιτείτε κι αρχίστε να απαιτείτε.

Κι έτσι ίσως να γίνει ένα πρώτο βήμα προς ένα καλύτερο μέλλον.

Έτσι ίσως τα παιδιά σας να μη σας τρίψουν κάποτε στη μούρη το πόσο ανάξιοι ήσασταν όταν καταριόσασταν τις απατεωνιές, ξεσπώντας μπροστά στις εικόνες του "Ράδιο Αρβύλα" και του "Αλ Τσαντιριού", αλλά κατουριόσασταν μόλις ερχόταν η ώρα να πράξετε.


Εξαλείψτε επιτέλους το φαινόμενο του μηδενιστικού τομαρισμού.

Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω εκείνη την εικόνα που χαράχτηκε στο μυαλό μου ένα μεσημέρι κατά την επιστροφή μου με το αστικό από τον σταθμό των ΚΤΕΛ Κηφισού. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το αποστεωμένο κορίτσι που είχε σωριαστεί σαν σακί μπροστά στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας, ίσως μετά από υπερβολική δόση. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τους δυο "ανθρώπους" που πέρασαν από πάνω της, μιλώντας στο τηλέφωνο, και συνέχισαν τον δρόμο τους με τομαριστική απάθεια.


Κοιτάξτε την εξαθλίωση στην οποία περιήλθαμε. Αλλάξτε μυαλά. Βγάλτε τις παρωπίδες, κοιτάξτε το πρόβλημα στα μάτια και αντιμετωπίστε το.

Γιατί δυστυχώς:


Στα μάτια ενός τυφλού ο κύβος του Ρούμπικ δεν χρειάζεται επίλυση.

Όχι, δεν έφαγα αρνί, αγαπητοί Αδερφοφαγάδες. Κανίβαλος είμαι;