Το κατέχει

"Μάθε να μιλάς αγόρι μου. Μάθε σωστά ελληνικά. Η γλώσσα είναι το μεγαλύτερο εργαλείο. Αναρωτιέμαι πως καταφέρατε και μπήκατε εδώ μέσα. Έκθεση γράψατε εσείς;", είπε με βαρυσήμαντο ύφος η καθηγήτρια της Οικονομίας. Ήταν το μίνι-κήρυγμα-ξέσπασμα-φιλοσοφικό νόημα με το οποίο έπρεπε να εμποτίσει το φοιτητή που πρόφερε την ασύντακτη φράση: "Δεν την παλεύω"...

"Από τη δημιοργία του κόσμου, μέχρι σήμερα, 3 ανακαλύψεις έχουν αλλάξει τη ζωή του ανθρώπου: α)η ανακάλυψη της φωτιάς, β)η ανακάλυψη του τροχού, γ)η ανακάλυψη του χρήματος", είπε συνεχίζοντας το μάθημά της.

Στο κατάμεστο από τους 20 φοιτητές αμφιθέατρο, που δολοφονούσαν σαδιστικά την ώρα τους ακούγοντας αεορολογίες εκείνο το καυτό μεσημέρι του Ιουνίου, δεν ακουγόταν κιχ. Μόνο η χαρακτηριστική φωνή της, που θύμιζε στρίγγλισμα θηλυκού Κόκκινου Σκίουρου που τον γδέρνουν ζωντανό με σκουριασμένο κουτάλι, και μερικά τζιτζίκια που είχαν χωθεί μέσα στα ελεεινά κλιματιστικά που ανανέωναν τον πλούσιο σε CO2 αέρα, αντηχούσαν στους γεμάτους κομματικές αφίσες, κακοβαμμένους τοίχους της αίθουσας. Σαν την ιέρεια στο άδυτο των αδύτων. Ένα μικρό αντίγραφο ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ένας ναός της δημοκρατίας...

Κάπου στην πρώτη σειρά, ανάμεσα σε ημιμαστουρωμένους από το διαστροφικά ενδιαφέρον μάθημα της Οικονομίας και αναιμικούς από τις κομμένες φλέβες φοιτητές, μια φιγούρα σάλεψε. Για την ακρίβεια του είχε ήδη σαλέψει από την αρχή της ώρας, αλλά το 5ωρο κινέζικων βασανιστηρίων που είχε προηγηθεί, του είχε αφαιρέσει κάθε ψυχική δύναμη και θέληση για αντίδραση.

Σήκωσε το στυλό του. Όχι, δεν ήταν Parker, δεν ήταν καμωμένο από λάπις λαζουλι και ελαφαντόδοντο, ούτε περιείχε ρινίσματα πλατίνας στο μελάνι. Ήταν ένα απλό μπλε στυλό, αξίας 1€ (μαζί με το Φ.Π.Α), το οποίο συχνά χρησιμοποιούσε η καθηγήτριά του για να δηλώσει τη χρηματική αξία ενός αγαθού. "Το βλέπετε; Αυτό αξίζει 1 €. Αν ήταν Parker θα άξιζε 15€", είχε πει κάποτε αρπάζοντας, με το σχεδόν ασκητικό τακτ που τη διακρίνει, το στυλό από το χέρι του. Εκείνο το στυλό σήκωσε απειλητικά εκείνος που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως: "Ερεβιέραξ"...

"Ο άνθρωπος δεν ανακάλυψε τον τροχό και το χρήμα. Τα εφηύρε...", είπε με φωνή που έμοιαζε με μούγκρισμα βαριεστημένου λιονταριού που το ξύπνησαν πριν ολοκληρώσει το απαραίτητο 20ωρο ύπνου του. Τα μάτια της άστραψαν. Γύρισε με αργές κινήσεις προς το μέρος του. "Όχι, τα ανακάλυψε, κάνεις λάθος", είπε και η τσίχλα που μασούσε εδώ και 8 ώρες με γεύση άγριας καμήλας με εκχύλισμα μάνγκο σχεδόν πετάχτηκε στο πρόσωπο του αναιδέστατου φοιτητή.

"Προφανώς εκείνος που τα ανακάλυψε έδωσε και το όνομά του στη χώρα όπου-οι-τροχοί-γεννιούνται-ζουν-και-πεθαίνουν-και-τα-δολάρια-φυτρώνουν-στα-δέντρα. Όπως για παράδειγμα ο Αμέρικο Βεσπούκι στην Αμερική.", συνέχισε εκείνος με το ίδιο βαριεστημένο ύφος. Ήταν σαρκαστικό; Μπορούσε και καλύτερα. Αυτό ήταν απλά γαργαλιστικό.

Εκείνη κοκκίνισε, άφρισε, φούσκωσε και ξεφούσκωσε σαν ξεχαρβαλωμένο μπαλόνι αερόστατου σε μαινόμενη θύελλα. "Α ναι, σωστά. Το ανακαλύπτω είναι για κάτι που ήδη υπάρχει, το άλλο είναι για κάτι που δεν υπάρχει", είπε με ύφος βρεγμένης γάτας που την πέρασαν από διάλυμα πυκνού θειικού οξέος και εφάρμοσαν πάνω της το νόμο του Ohm.

Συνέχισε το μάθημά της. Είχε ντροπιαστεί. Από μέσα της σκεφτόταν: "Αν σε περάσω εγώ εσένα να με δολοφονήσει ο Scream με 56 μαχαιριές στην πλάτη, να με γδάρει, να σκαλίσει τα αρχικά του στο κουφάρι μου, να το τεμαχίσει, να το ποτίσει με βενζίνη και φωτοευαίσθητα εκρηκτικά και να το αφήσει στην ανατολική πλευρά της Πάρνηθας περιμένοντας την αυγή."
Βασικά αυτό ακριβώς σκεφτόταν και ο βαριεστημένος, εκείνος-που-της-την-είπε.

"Στις κοινωνίες πριν την ΕΦΕΥΡΕΣΗ του χρήματος, ήταν δύσκολο να διατηρηθεί η αξία των αγαθών.", συνέχισε και στη λέξη "εφεύρεση" η φωνή της ήχησε συριστικά στο αμφιθέατρο (σκιών). "Για παράδειγμα μια οικογένεια κτηνορόφων που παίρνει από τα πρόβατα γάλα. Ένα μέρος θα το καταναλώσει, ένα μέρος θα το ανταλλάξει. Αλλά το περίσσευμα τι θα το κάνει; Θα το πετάξει και θα πάει χαμένο..", συνέχισε με πάθος να γοητεύει τους φοιτητές, που είχαν πλέον παραδώσει πνεύμα χωρίς την απαραίτητη ενδοφλέβια παροχή ανδρεναλίνης.

Εκείνος-που-της-την-είπε, μίλησε ξανά. Και αυτή τη φορά η φωνή του ήταν διαφορετική, ζωντανή και δηλητηριώδης. Σαν τα μικρά κιτρινόμαυρα κομπλεξικά βατράχια του Αμαζονίου που σε προκαλούν να τα χαϊδέψεις και ύστερα σε στέλνουν να δεις από κοντά τις ρίζες των κυπαρισσιών. "Δε θα το πετάξουν" είπε. "Και τι θα το κάνουν;", απάντησε εκείνη με χαιρέκακο ύφος του στυλ "τώρα σε τσάκωσα τιποτένια μουσίτσα". " Θα το κάνουν κασέρι", είπε εκείνος και η φωνή του αντιλάλησε στους τοίχους του αμφιθεάτρου με την επιεικώς άθλια ακουστική και τις ανορθόγραφες κομματικές φοιτητικές ανακοινώσεις.

"Πόσο κασέρι θα κάνουν δηλαδή;" ρώτησε εκείνη εμφανώς εκνευρισμένη. "Πολύ..." απάντησε εκείνος με ύφος που προσομοίαζε τις δηλώσεις του Κέννεντι πριν τον δολοφονήσουν στην τελευταία του βόλτα με το κάμπριο.

"Ναι, αλλά το χρήμα είναι σαφώς καλύτερο. Π.χ μπορούμε με τα χρήματα να αγοράσουμε ένα ολόκληρο αντικείμενο με δόσεις. Ένα αυτοκίνητο ας πούμε. Δίνω τα μισά λεφτά τώρα, αλλά το παίρνω ολόκληρο. Δεν υπάρχει εταιρία που να πουλάει τα αγαθά της σε κομμάτια σήμερα" , ανταπάντησε εκείνη και στον τόνο της φαινόταν ξεκάθαρα ένα μήνυμα: "σε έσκισα εξυπνάκια, ελεεινή παλιονυφίτσα"

Και εκείνος με φωνή που έμοιαζε με κεραυνό που ακολουθεί μια αστραπή που κατακαίει ένα μικρό κάτασπρο πρόβατο στη μέση ενός ανθισμένου λιβαδιού, είπε: "Υπάρχει... Η Ντε-Αγκοστίνι..."

Δεν υπάρχουν μάρτυρες που να μας πληροφορούν για το τι επακολούθησε. Πάντως ένα είναι σίγουρο: εκείνος-που-της-την-είπε είναι ακόμη ζωντανός, ήρωας μετά το ανελέητο, σε συνθήκες γκούλακ και Γκουατάναμο , βασανιστικό μάθημα της μεγάλης αυτής γνώστριας της ελληνικής γλώσσας. Εκείνης που έδωσε σε όλους να καταλάβουν ότι "αν δεν ξέρεις να χειρίζεσαι τη γλώσσα, γίνεσαι ρεζίλι".

Κάτι σαν τον Έλληνα αθλητή που τρέχει στο δρόμο με τα εμπόδια, γυρνάει το κεφάλι προς τον Κινέζο που έριξε ένα και είναι πεσμένος κάτω με σπασμένο αστράγαλο, γελάει και ύστερα σκοντάφτει, αναποδογυρίζει το επόμενο, πέφτει κάτω και ανασκολοπίζεται από το πόδι του Κουβανού που τρέχει δίπλα του.

Άλλη μια που ανήκει στους ανθρώπους που είναι μόνο κούφια λόγια. Άλλη μία που νομίζει ότι το κατέχει...