Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

/!\ Ανακοίνωση /!\

Το παρόν blog αναστέλλει προσωρινά τη λειτουργία του για χρονικό διάστημα τριών (3) εβδομάδων...

Δε θα γίνει καμία ανανέωση, όσο σημαντικά, κοσμοϊστορικά, εγκληματικά, καταστροφικά γεγονότα και αν προκύψουν.


Ακόμη κι αν τα θέματα είναι ζωής και θανάτου,

ακόμη κι αν το σύμπαν γυρίσει ανάποδα,

ακόμη κι αν η Σελήνη βγάλει μούσια,

ακόμη κι αν οι ιπτάμενοι γάιδαροι μάθουν να προσγειώνονται στο Ελ. Βενιζέλος,

ακόμη κι αν οι σταθμοί του Μετρό της Θεσσαλονίκης παραδοθούν στην κυκλοφορία,

ακόμη κι αν η Ελλάδα ξεχρεώσει τα νέα δάνεια δισεκατομμυρίων που πήρε φέτος,
ακόμη κι αν η Πετραλιά κουρευτεί γουλί,

ακόμη κι αν ο Μάκης χάσει στο Τρίβιαλ Περσού,

ακόμη κι αν ο Τσακ Νόρις ματώσει,

ακόμη κι αν πεθάνει ο "απέθαντος",

το blog ΔΕΝ θα ανανεωθεί αν δεν περάσει ο καιρός των 3 εβδομάδων του Αρμαγεδδώνα.


Το Γεράκι σάς χαιρετά και θα επανέλθει σύντομα...

Να προσέχετε την οργή του Ευαγγελάτου...


Erevierax over and out

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

(Υπουργείου) Παιδείας αντέχου


Στοχαστική δοκιμή σχετικά με τη σχέση Παιδείας-Εκπαίδευσης και το ρόλο του σχολείου και του Υπουργείου Παιδείας στην προσφορά αυτής.



Παιδεία και εκπαίδευση. Δυο λέξεις με κοινή ρίζα, αλλά τελείως διαφορετική σημασία. Κι όμως η σύγχιση που επικρατεί μεταξύ αυτών των όρων είναι αξιοπρόσεκτη. Και αναρωτιέται κανείς γιατί, ενώ έχει διασαφηνιστεί χιλιάδες φορές, συνεχίζεται η λανθασμένη χρήση του πρώτου όρου σε φράσεις που δεν έχουν καμία σχέση με το νόημά του, όπως για παράδειγμα: "Υπουργός Παιδείας".



Οι λέξεις εκπαίδευση και παιδεία δεν είναι ταυτόσημες. Όπως δεν είναι ταυτόσημες και οι λέξεις έκσταση και στάση, έκφραση και φράση, εκφόρτωση και φόρτωση, έκλαμψη και λάμψη, εκδορά και δορά και λοιπές ομόρριζες.


Ας ξεκαθαρίσουμε εδώ την ειδοποιό διαφορά μεταξύ αυτών των δύο εννοιών. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε ένα σκύλο να φέρνει το μπαλάκι πίσω. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε μια αρκούδα να χορεύει όταν ακούει το χτύπημα του τυμπάνου. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε έναν ελέφαντα να ισορροπεί πάνω σε μια μπάλα. Μπορούμε επίσης να εκπαιδεύσουμε τη ρομποτική γάτα της toshiba να κάνει τούμπες και πιρουέτες στον αέρα.



Μπορούμε πιο συγκεκριμένα να εκπαιδεύσουμε έναν Κινέζο να δουλεύει 23,98 ώρες το 24ωρο για να κατασκευάσει ανταλλακτικά ξυραφάκια ξύστρας που δε θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ . Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε έναν ολόκληρο λαό να ψηφίζει άχρηστους κλόουν μόνο και μόνο επειδή έχουν όμορφα χρώματα στο λογότυπο των κομμάτων τους.

Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε ένα μαθητή ώστε να γίνει το μελλοντικό μας πρόβατο. Και κυρίως μπορούμε να τον εκπαιδεύσουμε με τέτοιον τρόπο, ώστε να ψωνιστεί, να νομίζει ότι επειδή έβγαλε μερικές δεκάδες χιλιάδες μόρια έγινε κάποιος. Έγινε σημαντικός, ανώτερος από τους άλλους. Δεν έγινε απλά άνθρωπος, όχι. Να τον κάνουμε να αισθάνεται θεός.


Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση συνιστά αυτή ακριβώς την απόκτηση εξαρτημένων αντανακλαστικών από τον εκπαιδευόμενο, με βάση τη θέληση και τους απώτερους σκοπούς του εκπαιδευτή.


Αντίθετα, η παιδεία είναι κάτι το ευρύτερο. Είναι η πνευματική ανύψωση, η μόρφωση μαζί με τη δικαοσύνη, η άποψη μαζί με την κρίση. Είναι το απαύγασμα επίπονων προσπαθειών μύησης στο μυστικό της παραδοχής των λαθών. Γιατί η παιδεία ουσιαστικά είναι καρπός αυτής ακριβώς της προσπάθειας. Της προσπάθειας να μάθεις μέσα από τα λάθη σου. Να μάθεις να τα διορθώνεις, να προσαρμόζεσαι και να κρίνεις ανάλογα με την περίσταση.


Η παιδεία δεν είναι προγραμματισμένα αντανακλαστικά και μέθοδοι επίλυσης
δευτεροβάθμιων εξισώσεων. Δεν είναι αλγοριθμική αντιμετώπιση προβλημάτων, ούτε αποστήθιση τμημάτων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Είναι η διαμόρφωση του πνεύματος, του καλαίσθητου, του δίκαιου, του αληθινού. Είναι η σφυρηλάτηση της προσωπικότητας και το κλειδί για την τελική αποκρυστάλλωσή της.


Η παιδεία είναι φωτιά που κατακαίει τον παιδευόμενο. Τον παιδεύει, γιατί τον φέρνει αντιμέτωπο πολλές φορές με τα λάθη του, με τον εγωισμό του, με τον ίδιο του τον εαυτό. Η παιδεία είναι ελευθερία. Είναι κρίση και αγάπη για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και το κάλλος. Είναι πνεύμα και είναι πολιτισμός.
Αν τα βιβλία είναι εγχειρίδια εκπαίδευσης, η παιδεία είναι η νοερή φωτιά που τα καταβροχθίζει μετατρέποντας την τυποποιημένη, χάρτινη πληροφορία σε κάτι ανώτερο, επεξεργασμένο, αιθέριο. Μέσω της κρίσης την μετατρέπει σε γνώση.


Κι όμως το σχολείο, αυτό που σαν απώτερο σκοπό είχε την καλλιέργεια των πρώτων σπόρων Παιδείας στην ψυχή του μαθητή, απέτυχε. Πλέον το σχολείο δεν καλλιεργεί, αλλά απαλλοτριώνει, καλύπτει με τσιμέντο τα έμφυτα χαρίσματα και ταλέντα του μαθητή, πνίγει τη φωνή της αλήθειας και καταστρατηγεί τη δικαιοσύνη.


Το σχολείο γίνεται μια πεζή ζούγκλα πληροφοριών, όπου επιβιώνει εκείνος που εκπαιδεύεται καλύτερα και πατάει δυνατότερα επί πτωμάτων. Σε μια κοινωνία πληροφοριών θα πίστευε κανείς ότι το σχολείο, το σύστημα "παιδείας", θα έπρεπε να έχει απαλλαγεί από τα συμπλέγματα παροχής τυποποιημένων γνώσεων που το χαρακτήριζαν μερικές δεκαετίες πριν. Κι όμως παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο. Όαση μεταξύ λιμνών...


Και είναι να απορεί κανείς, γιατί πρέπει να εμπιστευτεί το σχολείο και όχι το internet. Γιατί οι τυποποιημένες πληροφορίες του σχολείου είναι πιο έγκυρες; Επειδή της υπογράφει το Μεγάλο Συμβούλιο των Φωτισμένων Δασκάλων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου μέσα στο άβατο ενός ιπτάμενου παλατιού πάνω από κάποιο απάτητο βουνό που το φυλάνε δράκοι που φτύνουν πύρινες μπάλες; Όμως κανείς δεν αναρωτιέται. Μόνο δέχεται παθητικά, βλακωδώς ήρεμα και δουλοπρεπώς υποτακτικά. Αυτά είναι τα αντανακλαστικά που καλλιεργεί το σχολείο. Αντανακλαστικά παράλυτου προβάτου που το σουβλίζουν ζωντανό.


Δεν πρέπει να είναι αυτός ο ρόλος του σχολείου. Το σχολείο, το σύστημα, πρέπει να παρέχει αγωγή. Να παρέχει παιδεία. Να βοηθάει στην καλλιέργεια του πνεύματος, στην εμφάνιση των χαρισμάτων των μαθητών, στην απόκτηση της αίσθησης του μέτρου, του δικαίου, του σωστού. Να οδηγεί στην αρχή του δρόμου της αρετής, της ηθικής και της αλήθειας.


Και αυτά ακούγονται όλα πολύ ωραία και φιλοσοφημένα, όμως είναι δυνατόν να εφαρμοστούν; Συμφέρει στο σύστημα να βγουν οι μαθητές σκεπτόμενοι πολίτες από τους 4 τοίχους του εκπαιδευτηρίου; Συμφέρει στο σύστημα να δρουν οι πολίτες με σκέψη κριτική; Συμφέρει να γίνουν άνθρωποι;


Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσουμε πρώτα. Και στην απάντησή τους ίσως μας βοηθήσει το γεγονός ότι αν και ακόμη και τα ραδίκια καταλαβαίνουν πια ότι μόνο παιδεία δε λέγεται αυτό που παρέχει το εκπαιδευτικό σύστημα, εν τούτοις το αρμόδιο Υπουργείο, αυτό που αναλαμβάνει το έργο δηλαδή, ονομάζεται με στόμφο και χάρη "Υπουργείο Παιδείας".


Δε θα μιλήσω για προπαγάνδα. Εξ'άλλου οι σκέψεις που παρουσιάστηκαν παραπάνω δεν έχουν σκοπό την εκπαίδευση, αλλά την παράθεση ερεθισμάτων για την αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου κάθε όντος που θέλει να λέγεται άνθρωπος (άνω θρώσκων). Tην αναζήτηση της Παιδείας.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

"Χέσε μας"


Η ώρα μία το μεσημέρι. Ο ήλιος διαλέγει προσεκτικά το επόμενο θύμα που θα στείλει στον Ευαγγελισμό και μερικοί φοιτητές σε ένα από τα αμφιθέατρα γνωστού πανεπιστημιακού ιδρύματος κατεβάζουν σπασμοδικά την όγδοη δόση lexotanil για σήμερα. Όχι ακριβώς σαν τα πρόβατα που πηγαίνουν στη σφαγή. Περισσότερο σαν τις φώκιες που κολυμπούν αμέριμνες στα νερά του Αρκτικού ωκεανού μέχρι τη στιγμή που θα σοδομιστούν σαδιστικά ζωντανές από νευρικά κλωνισμένους, ψυχανώμαλους, λεφτάδες ευρωπαίους για τη γούνα τους.


Κάπου στην πρώτη σειρά βρίσκεται και ο τύπος που με αντι-μητ$0τάκια τύχη και μικρές απώλειες (αν εξαιρέσεις τη γρανίτα, τον εγκέφαλο, την αξιοπρέπεια και την ψυχή του) την έβγαλε καθαρή στις προηγούμενες δυο ιστορίες. Τσίχλα με γεύση συντηρητικά και πλαστικό χρώμα άγριο βατόμουρο, εφετζίδικο ipod να τρέχει την ίδια playlist από την εποχή που ο Steven Segal έκανε την πρώτη του πλαστική και γυαλιά ηλίου αλά Blade ο βαμπιροφονιάς είναι τα απαραίτητα στοιχεία που τον ολοκληρώνουν σαν προσωπικότητα.



Κοιτάει το καινούργιο του ρολόι. Είναι πιο διακριτικό από το προηγούμενο. Είναι και πιο πρακτικό. Δε χρειάζεται να ταΐζεις τον κούκο κάθε 3 ώρες. Πράσινα φωτάκια αναβοσβήνουν σαν πυγολαμπίδες με Πάρκινσον, προμηνύοντας το τέλος του διαλείμματος. "Αυτό ήταν. Πλήξη τέλος. Τώρα αρχίζει το σόου..." σκέφτηκε με βοήθεια από τον διπλανό του, του οποίου ο εγκέφαλος δεν είχε υποχωρήσει ακόμη μπροστά στη λαίλαπα της οξείας σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας. Τη μάστιγα που έφερε το ΣΤΑΡ στην Ελλάδα με τον Μπομπ το Σφουγγαράκη.



Η γεμάτη ανούσιες, ασύντακτες και ανορθόγραφες κομματικές αφίσες πόρτα άνοιξε, προκαλώντας τη μανιασμένη είσοδο θερμών ρευμάτων αέρα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την παλιννόστηση των Αθηναίων μέσω της Εθνικής οδού μετά από αναρρωτικό πενθήμερο αχαλίνωτου clubbing στη Χαλκιδική. Δίπλα από το φύλλο της πόρτας ξεπρόβαλε μια φιγούρα με ψάθινο, χειροποίητο, πλεκτό καπέλο, μαύρα γυαλιά έκλειψης από το Εθνικό Αστεροσκοπείο και σκουλαρίκι μόνο στο δεξί αυτί στο σχήμα της κιθάρας του Buckethead. Σημάδια που αποδείκνυαν περίτρανα τα ιδιαίτερα προσόντα και χαρίσματα που οφείλεις απαραίτητα να έχεις για να κρατήσεις την έδρα της Χημείας στο συγκεκριμένο ίδρυμα.



Άφησε την 10 κιλη βαλίτσα που κουβαλούσε πάνω στο γραφείο της. Την άνοιξε με περίσσεια, σχεδόν χειρουργική, ακρίβεια που θα ζήλευε και ο dr. Derek Shepherd του Grey's Anatomy, αποκαλύπτοντας το ιερό περιεχόμενό της: έναν προβολέα διαφανειών. Έβγαλε ευβλαβικά το μαύρο ύφασμα που κάλυπτε τον μουσειακό φακό και το άφησε παραδίπλα, πάνω στον αραχνιασμένο, ψηφιακό προβολέα Toshiba TDP-MT700 HD.



Ένα τέταρτο μετά ο προβολέας διαφανειών είχε συναρμολογηθεί από τα χέρια της καθηγήτριας, ή καλύτερα της πρωθιέρειας, με τη χάρη που ένα τρίχρονο κοριτσάκι συναρμολογεί το πύργο της Χιονάτης από τουβλάκια lego. Το μάθημα ξεκίνησε και μια ακατανίκητη δαιμονική δύναμη ώθησε όλους τους φοιτητές να κοιτάξουν συγχρόνως τα ρολόγια τους. Φήμες λένε ότι σε εκείνο το αμφιθέατρο ο χρόνος παύει να κυλάει. Λένε ότι η πρωθιέρεια έκανε συμφωνιά με το διάβολο για να το πετύχει αυτό και να μείνει για πάντα νέα, όμορφη και έξυπνη προσπαθώντας να μοιάσει στο είδωλό της, την Πετραλιά.

Ο λόγος της ορμητικός, συναρπαστικός και χειμαρρώδης θυμίζει τον μεγαλύτερο ρήτορα που πάτησε ποτέ σε αυτόν τον τόπο, γνωστό μόνο με τα επίθετα με τα οποία οι πιστοί του τον χαρακτηρίζουν: τον Γιωργάκη τον Ποδηλάτη. "Το όριο μεταξύ των δυο μετάλλων είναι σαφή, όταν δεν έχει γίνει σωστά η ανάμιξη. Αν το όριο είναι σαφή, σημαίνει ότι απέτυχε η δουλειά που έκανα" [σημείωση σχολιαστή: εννοεί σαφές] , ήχησε η φωνή της Σειρήνας, θυμίζοντας στον τύπο της πρώτης σειράς τις άναρθρες κραυγές των Κίτρινων Μπαμπουίνων τη στιγμή που τους χτυπάνε στο κεφάλι με μπαστούνια του γκολφ οι λαθροκυνηγοί μπροστά στις κάμερες των τρομοκρατημένων και φιλόζωων cameramen του National Geographic.

"Βλέπετε εκεί, στο κυβικό πλέγμα, τα 4 άτομα θα μπουν εκεί στις 4 ακμές που σχηματίζουν οι τρεις πλευρές του κύβου." [σημείωση σχολιαστή: εννοεί τις 4 κορυφές του κύβου] , συνέχισε με τη χαρακτηριστική ακρίβεια και ορολογία στερεομετρίας που έκανε τα κόκκαλα του Πυθαγόρα να τρίζουν.

Κάποιοι ξεδιάντροποι φοιτητές δεν άντεξαν άλλο τη συσσώρευση αυτής της αγνής γνώσης στο κατεστραμμένο από τον καφέ του κυλικείου μυαλό τους, σηκώθηκαν, πέρασαν μπροστά από τον προβολέα της δυναστείας των Ming και βγήκαν από την αίθουσα-χρονοκάψουλα με τη διακριτικότητα ενός βίκινγκ σε δείπνο με τη Μαρία Αντουανέττα.

Η Σειρήνα κοίταξε την πόρτα που έκλεινε πίσω τους και μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δικαιολογημένα νεύρα της, ξέσπασε σε ένα ρητορικό παραλήρημα, ισάξιο του Πανηγυρικού Λόγου του Ισοκράτη: "Ξέρετε πόσα πληρώνει το ελληνικό κράτος για να φεύγετε εσείς έτσι από τα αμφιθέατρα; Ξέρετε πόσο ΑΞΙΖΕΤΕ; 5 000 ο καθένας κάθε χρόνο! " Αυτό ήταν. Ο τύπος στην πρώτη γραμμή εξοργίστηκε σαν άλογο που το τσίμπησε λυσσασμένη μύγα μέσα στο ρουθούνι και ξύπνησε από λήθαργο χιλιετίας.

"Και πως δικαιολογείτε ότι αξίζουμε 5000 έκαστος δηλαδή; Μήπως επειδή εκμεταλλεύεστε στο έπακρο τις άριστες τεχνολογικές υποδομές των κτηρίων; Μήπως είναι τα εργαστήρια που κάνουμε μία φορά το χρόνο; Μήπως είναι η εκλεκτή Γαλλική Κουζίνα με την οποία μας κακομαθαίνετε στο εστιατόριο;", είπε με τη χαρακτηριστική ηρεμία στη φωνή του.

"Ξέρεις πόσο αξίζει ο ηλεκτρομαγνήτης του εργαστηρίου; 15000 €. Ξέρεις τι έχω εγώ στο εργαστήριό μου; Χημικά που αξίζουν 400€ το γραμμάριο." απάντησε εκείνη και Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ δεν έκανε συντακτικό λάθος. Και με αυτό το αποστομωτικό επιχείρημα σκέφτηκε ότι τον έλιωσε σαν γάτα που έκανε το λάθος να διασχίσει την Παραλιακή σε ώρα αιχμής.

"Και για ποιό ακριβώς λόγο χρεώνομαι εγώ τον Η/μαγνήτη και τα χημικά; Εργαστήριο αλχημείας έχω σπίτι μου;" , ρώτησε εκείνος προσπαθώντας να να καθυποτάξει τον σαρκασμό που ήταν έτοιμος να τον καταβροχθίσει σαν την πυρά στην οποία έριχναν οι ιεροεξεταστές όσους υποστήριζαν ότι η γη δεν έχει σχήμα πίτσας με πεπερόνι και δεν την κρατάει στην πλάτη της μια γιγάντια ιπτάμενη χελώνα που ξερνάει φωτιά και τρέφεται με τα μαλλιά της Σελήνης.

"Για ποιόν τα έχω εγώ τα υλικά στο εργαστήριο; Για μένα; Για σας τους χημικούς τα έχω", είπε εκείνη διαμορφώνοντας στο πρόσωπό της μια έκφραση ΡΟΥΑ ΜΑΤ. Και εκείνος κατεβάζοντας τα γυαλιά ηλίου και φορώντας τα ακουστικά του ipod που είχε μεινει από μπαταρία εδώ και 30 λεπτά περίπου, είπε με την ηρεμία ενός νεκροθάφτη: "Στο αμφιθέατρο των ηλεκτρολόγων βρίσκεστε"...

Η ώρα κύλησε και το μάθημα συνεχίστηκε στα ίδια πλαίσια ρητορικής απαγγελίας με πριν. Κάθε φορά που τον κοιτούσε εκείνη, η μακρινή ανηψιά του ρήτορα Δημοσθένη, να την κοιτάει μέσα από τα καγκουροτρεντάδικα γυαλιά του, έκανε ένα μορφασμό του στυλ "γιατί φοράς γυαλιά ηλίου;" και εκείνος της απαντούσε μέσα από τον ύπνο του με ένα μορφασμό του στυλ "γιατί με τυφλώνει η ανάκλαση από το σκουλαρίκι κιθάρα".

Ώσπου μετά από δεκαετίες ή μάλλον αιώνες, μπορεί και χιλιετίες, μέσα σε εκείνο το αμφιθέατρο-Βουλή που ο χρόνος παύει να κυλάει, το ρολόι σήμανε τη λήξη του προγράμματος του κλόουν. Κάποιος τότε ρώτησε ποιά ήταν η εξεταστέα ύλη από το βιβλίο-σκαμπό με μια περίτεχνη, δυσνόητη διατύπωση που έμοιαζε κάπως έτσι: "Μπορείτε να συγκεκριμενοποιήσετε την ύλη των εξετάσεων;". Μέγα λάθος. Χειρότερο και από εκείνο του Πασχάλη.

Η ενσάρκωση της ρητορικής τον κοίταξε με μια απορημένη έκφραση που θύμιζε το βλέμμα ολλανδέζικης αγελάδας που βόσκει μωβ παπαρούνες, σαν να του έλεγε "δεν κατάλαβα βούδα ". Τότε εκείνος που καθόταν στην πρώτη σειρά έβγαλε τα γυαλιά, την κοίταξε στα μάτια και της είπε με αξιοθαύμαστη για τον ίδιο σοβαρότητα: "Ρωτάει αν η ύλη είναι πιο συγκεκριμένη ή αν είναι απλά οι 500 σελίδες των κεφαλαίων 1,3,5 και 7 που λέει το site" . Φήμες λένε ότι θεοί και δαίμονες δεσμευσαν εκείνη τη στιγμή το σαρκασμό του που ήταν έτοιμος να ξεχυθεί σαν ομάδα αλαφιασμένων ΜΑΤατζήδων που πολιορκούν με δακρυγόνα τις επικίνδυνες τρομοκρατικές ομάδες δεκάχρονων μαθητών, που γυρνούν από το σχολείο φορώντας κουκούλα στην καταρρακτώδη βροχή.

Και η σειρήνα, η νύμφη με το ψάθινο καπέλο και την ηλεκτρική κιθάρα στο αυτί, εκείνη που στο Πάμε Πακέτο θα έβγαινε σόι με τον Δημοσθένη και τον Ισοκράτη, απάντησε σε ένα αποκορύφωμα ρητορικής ικανότητας λέγοντάς του κάτι πολύ ανώτερο των παρακατιανών Μολών Λαβέ και ΟΧΙ. Είπε το ιστορικό: "Χέσε μας"...

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Ύβρις και Τήσις




11 το πρωί. Ο Ήλιος στέλνει τις ζωογόνες ακτίνες του μέσα από το πάχους ενός μέτρου στρώμα αιθαλομίχλης και η Αθήνα βράζει σαν τον Wile E Coyote που απέτειχε για εκατομμυριοστή φορά να πιάσει το τρισκατάρατο, κακόχρονο, δαιμονισμένο Road Runner. Κάπου, σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα, ένας τύπος περπατάει αμέριμνος στον γεμάτο από παρκαρισμένα αυτοκίνητα πεζόδρομο, αποφεύγοντας με τη χάρη αθλητή του πατινάζ τα διερχόμενα μηχανο-παπάκια..Δε δίνει σημασία. Αυτό που κάνει είναι να ακούει σαν υπνωτισμένος το δολοφονικό τικ-τακ του ρολογιού. Είχε αργήσει...


Ανεβαίνει την εξωτερική, στριφογυριστή μεταλλική σκάλα που οδηγεί στην πίσω είσοδο του αμφιθεάτρου του. Σε κάθε βήμα, σε κάθε σάπιο, σκουριασμένο και χιλιοβαμμένο σκαλοπάτι ευχαριστεί το Θεό και τους Άγιους Πάντες που είναι ακόμη ζωντανός. Φτάνει στην κορυφή αμέριμνος σαν γελάδι στο λιβάδι, βλακωδώς ήρεμος και, κυρίως, ζωντανός.



Με αργά βήματα πλησιάζει προς την πίσω πόρτα. Ψάχνει με το χέρι του κάτω από τις χιλιάδες ανορθόγραφες, κακόγουστες κομματικές αφίσες το χερούλι για να την ανοίξει. "Α να'το", σκέφτεται σκίζοντας με το σουγιά του στα δύο μια ελεεινή διαφημιστική αφίσα ενός φοιτητικού κόμματος με τη χαρακτηριστική απάθεια που τον διακρίνει.



Γυρνάει το χερούλι. "Κλικ-κλικ"... Είναι κλειδωμένα... Όμως όχι, δε θα εκνευριστεί. Δεν είναι λόγος αυτός να πάει στη γραμματεία και να φέρει την Αποκάλυψη. Δε θα εκνευριζόταν ακόμη κι αν τον κουτσουλούσε εκείνο το υπερτροφικό, μαστουρωμένο γκρι περιστέρι που λιαζόταν στο παράθυρο ακριβώς από πάνω του. Το κοίταξε. Ήταν τόσο ταπεινωτικό για το είδος των περιστεριών αυτό το θέαμα, που αν τα υπόλοιπα περιστέρια είχαν ενστερνιστεί τις ναζιστικές θεωρίες του Χίτλερ θα το είχαν κάνει σαπούνι.



Κατέβηκε τη σάπια στριφογυριστή σκάλα, αυτή τη φορά με γρήγορο βήμα. Όχι επειδή είχε χάσει μάθημα, αλλά γιατί η οικολογική συνείδηση των καθηγητών του ήταν τόσο αναπτυγμένη, που τα 9 κλιματιστικά μέσα στο αμφιθέατρο ήταν ρυθμισμένα στους 15°C. Και η γρανίτα του, με 90% νερό, 1% συμπυκνωμένο απόσταγμα εκχυλίσματος φλούδας λεμονιού και 9% συντηρητικά, έλιωνε..



Πέρασε την κύρια πόρτα ελισσόμενος ανάμεσα σε 2 διακριτικούς πίνακες ανακοινώσεων 4 τετραγωνικών μέτρων, που γνωστοποιούσαν τις επόμενες πολιτικές κινήσεις του κυρίαρχου φοιτητικού κόμματος. "Στις 12 το βράδυ τρελό πάρτυ στις εστίες. Μουσική, χορός, ποτό και είσοδος 8€", έλεγε μία από αυτές.



Δεν έδωσε σημασία. Επιτάχυνε το βήμα του προς το αμφιθέατρο. Το ρολόι με το ανελέητο τικ-τακ τού είχε προκαλέσει ηχητική λοβοτομή, όμως εκείνος έστεκε ακόμη στα πόδια του, αγέρωχος και αμέριμνος, με την πλούσια σε Ε γρανίτα του και το χαρακτηριστικό σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη.



Άνοιξε την κύρια πόρτα του αμφιθεάτρου. Ένα κύμα ψύχους ξεχύθηκε κατά πάνω του σαν μανιασμένο πλήθος Ισπανών που ξεχύνονται στους δρόμους τρομοκρατημένοι από τον τεράστιο, μαινόμενο, αρσενικό ταύρο που εκείνοι απελευθέρωσαν πέντε λεπτά πριν από το στάβλο του. Ναι, τώρα η γρανίτα του θα ήταν ασφαλής.



Έκανε ένα βήμα μέσα. Ο καθηγητής της Χημείας τον κοίταξε με βλέμμα που έμοιαζε σαν εκείνο του Cyclops από τους X-men, ικανό να τρυπήσει μονομιάς πλάκα μολύβδου πάχους 67 μέτρων βυθισμένη σε 985 λίτρα βαρέος ύδατος. Ήθελε να του πετάξει το κουτί με τις απαγορευμένες στο 80% των ελληνικών σχολείων κιμωλίες, να τον κοπανήσει με τον ανυπολόγιστης αξίας, μουσειακό προβολέα διαφανειών στο κεφάλι και ύστερα να χοροπηδάει πάνω στη γρανίτα του μέχρι να τον παρακαλέσει με μισό-ξεψυχισμένη φωνή για οίκτο.



Όμως δεν το έκανε. Είχε ένα κύρος. Σήκωσε τα κομψά, καμωμένα από οργανικό πολυμερές πάχους 20 εκατοστών, γυαλιά του από τη κλεοπατρίσια μύτη του και σε μια άθλια προσπάθεια να τον ειρωνευτεί, είπε στο φοιτητή: "Κουφός είστε νεαρέ; Έχω πει ότι οι καθυστερημένοι θα έρχονται από την πίσω πόρτα", δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο "καθυστερημένοι". Κοίταξε ύστερα προς το πολικό αμφιθέατρο για να δει ποιός από τους 15 φοιτητές του δεν είχε γελάσει για να τον κόψει, αλλά απογοητεύτηκε από τη παγερή σιωπή. Ιατροδικαστική έρευνα αργότερα έδειξε ότι τα 9 κλιματιστικά είχαν παραλύσει τα νεύρα του προσώπου τους και είχαν προκαλεσει ψύξη στον κύριο μυ της γλώσσας...



Ο φοιτητής γύρισε και με τη χαρακτηριστική ηρεμία που τον διακρίνει τού απάντησε: "Ήταν κλειδωμένα" και κάθησε στη δεύτερη θέση της πρώτης σειράς, αμέριμνος σαν νεογέννητο μωρό καμηλοπάρδαλης. "Και είναι αυτός σοβαρός λόγος; Όταν είσαι καθυστερημένος να μπαίνεις από την πίσω πόρτα" συνέχισε το απολίθωμα-που-μιλούσε με επιεικώς ελεεινή ειρωνική διάθεση στα λόγια του.



Εκείνος τον κοίταξε. Και το βλέμμα του έμοιαζε με τη φωτιά που καίει το περιεχόμενο του εγκεφάλου των Ελλήνων πολιτικών. Αυτό ήταν. Η ελεεινή του ειρωνεία έπρεπε να τιμωρηθεί. Σηκώθηκε, πήρε τη τσάντα του και τη γρανίτα του και έφτασε στην πίσω πόρτα. Έπιασε το χερούλι και την τράβηξε δυνατά. "Κλικ-κλικ" και πάλι... "Είναι κλειδωμένη;" ρώτησε το ασβεστολιθικό πέτρωμα με τα κυάλια του Ράμπο. "Όχι, απλά εγώ δεν μπορώ να αλλάξω τη μοριακή μου πυκνότητα για να περάσω από μέσα της", ανταπάντησε εκείνος και η φωνή του διαπέρασε το κέρινο ομοίωμα του Μαθουσάλα σαν τη σούβλα που διαπερνάει τον Αμερικάνο ναυαγό που είχε την τύχη να ξεβραστεί σε νησί με κανίβαλους.



Άφησε τη τσάντα του στη θέση που καθόταν, έβγαλε το βιβλίο της Χημείας και το μάθημα συνεχίστηκε μέσα στο αμφιθέατρο-προσομοιωτή ιγκλού.

Κανείς δε θυμάται τι ακολούθησε, γιατί φήμες λένε ότι όταν ο εγκέφαλος καταψυχθεί σταδιακά, χάνει την ικανότητα της ανάκλησης περασμένων γεγονότων. Φήμες όμως λένε ότι το κατεψυγμένο μαμούθ με τα πατομπούκαλα ξεκλείδωσε την πίσω πόρτα στο τέλος του μαθήματος και την έσπρωξε με δύναμη προς τα έξω, βγαίνοντας με φόρα για πάει όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο αυτοκίνητό του που είχε περίτεχνα παρκάρει στο πεζόδρομο.



Κάποιοι μάλιστα λένε ότι είδαν ένα πλάσμα που έμοιαζε με αποτυχημένη διασταύρωση βούβαλου με περιστέρι να τον κουτσουλάει καθώς έβγαινε, πάνω στο πανάκριβο λευκό του πουκάμισο, ακριβώς δίπλα στη χρυσή καδένα που φορούσε στο λαιμό. Άλλοι λένε ότι το πουλί εκείνο έπασχε για μέρες από δυσκοιλιότητα, επειδή είχε πιεί νερό από έναν ψύκτη πλούσιο σε θανατηφόρο, καρκινογόνο κάδμιο, από τους δεκάδες που βρίσκονται διάσπαρτοι στο Πιζο-ειδές αρχιτεκτονικό αριστούργημα που οι καθηγητές αποκαλούν πανεπιστημιακό ίδρυμα.



Όμως ο φοιτητής δεν έδωσε σημασία. Έφαγε τη γρανίτα του για να πάρει τα απαραίτητα για την πνευματική του ακεραιότητα και τη σωματική του ανάπτυξη συντηρητικά και, καθώς πετούσε το χαρτάκι στο γεμάτο από κουτιά τσιγάρων καλάθι σκουπιδιών, ψιθύρισε: "Τήσις"



Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Το κατέχει

"Μάθε να μιλάς αγόρι μου. Μάθε σωστά ελληνικά. Η γλώσσα είναι το μεγαλύτερο εργαλείο. Αναρωτιέμαι πως καταφέρατε και μπήκατε εδώ μέσα. Έκθεση γράψατε εσείς;", είπε με βαρυσήμαντο ύφος η καθηγήτρια της Οικονομίας. Ήταν το μίνι-κήρυγμα-ξέσπασμα-φιλοσοφικό νόημα με το οποίο έπρεπε να εμποτίσει το φοιτητή που πρόφερε την ασύντακτη φράση: "Δεν την παλεύω"...

"Από τη δημιοργία του κόσμου, μέχρι σήμερα, 3 ανακαλύψεις έχουν αλλάξει τη ζωή του ανθρώπου: α)η ανακάλυψη της φωτιάς, β)η ανακάλυψη του τροχού, γ)η ανακάλυψη του χρήματος", είπε συνεχίζοντας το μάθημά της.

Στο κατάμεστο από τους 20 φοιτητές αμφιθέατρο, που δολοφονούσαν σαδιστικά την ώρα τους ακούγοντας αεορολογίες εκείνο το καυτό μεσημέρι του Ιουνίου, δεν ακουγόταν κιχ. Μόνο η χαρακτηριστική φωνή της, που θύμιζε στρίγγλισμα θηλυκού Κόκκινου Σκίουρου που τον γδέρνουν ζωντανό με σκουριασμένο κουτάλι, και μερικά τζιτζίκια που είχαν χωθεί μέσα στα ελεεινά κλιματιστικά που ανανέωναν τον πλούσιο σε CO2 αέρα, αντηχούσαν στους γεμάτους κομματικές αφίσες, κακοβαμμένους τοίχους της αίθουσας. Σαν την ιέρεια στο άδυτο των αδύτων. Ένα μικρό αντίγραφο ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ένας ναός της δημοκρατίας...

Κάπου στην πρώτη σειρά, ανάμεσα σε ημιμαστουρωμένους από το διαστροφικά ενδιαφέρον μάθημα της Οικονομίας και αναιμικούς από τις κομμένες φλέβες φοιτητές, μια φιγούρα σάλεψε. Για την ακρίβεια του είχε ήδη σαλέψει από την αρχή της ώρας, αλλά το 5ωρο κινέζικων βασανιστηρίων που είχε προηγηθεί, του είχε αφαιρέσει κάθε ψυχική δύναμη και θέληση για αντίδραση.

Σήκωσε το στυλό του. Όχι, δεν ήταν Parker, δεν ήταν καμωμένο από λάπις λαζουλι και ελαφαντόδοντο, ούτε περιείχε ρινίσματα πλατίνας στο μελάνι. Ήταν ένα απλό μπλε στυλό, αξίας 1€ (μαζί με το Φ.Π.Α), το οποίο συχνά χρησιμοποιούσε η καθηγήτριά του για να δηλώσει τη χρηματική αξία ενός αγαθού. "Το βλέπετε; Αυτό αξίζει 1 €. Αν ήταν Parker θα άξιζε 15€", είχε πει κάποτε αρπάζοντας, με το σχεδόν ασκητικό τακτ που τη διακρίνει, το στυλό από το χέρι του. Εκείνο το στυλό σήκωσε απειλητικά εκείνος που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως: "Ερεβιέραξ"...

"Ο άνθρωπος δεν ανακάλυψε τον τροχό και το χρήμα. Τα εφηύρε...", είπε με φωνή που έμοιαζε με μούγκρισμα βαριεστημένου λιονταριού που το ξύπνησαν πριν ολοκληρώσει το απαραίτητο 20ωρο ύπνου του. Τα μάτια της άστραψαν. Γύρισε με αργές κινήσεις προς το μέρος του. "Όχι, τα ανακάλυψε, κάνεις λάθος", είπε και η τσίχλα που μασούσε εδώ και 8 ώρες με γεύση άγριας καμήλας με εκχύλισμα μάνγκο σχεδόν πετάχτηκε στο πρόσωπο του αναιδέστατου φοιτητή.

"Προφανώς εκείνος που τα ανακάλυψε έδωσε και το όνομά του στη χώρα όπου-οι-τροχοί-γεννιούνται-ζουν-και-πεθαίνουν-και-τα-δολάρια-φυτρώνουν-στα-δέντρα. Όπως για παράδειγμα ο Αμέρικο Βεσπούκι στην Αμερική.", συνέχισε εκείνος με το ίδιο βαριεστημένο ύφος. Ήταν σαρκαστικό; Μπορούσε και καλύτερα. Αυτό ήταν απλά γαργαλιστικό.

Εκείνη κοκκίνισε, άφρισε, φούσκωσε και ξεφούσκωσε σαν ξεχαρβαλωμένο μπαλόνι αερόστατου σε μαινόμενη θύελλα. "Α ναι, σωστά. Το ανακαλύπτω είναι για κάτι που ήδη υπάρχει, το άλλο είναι για κάτι που δεν υπάρχει", είπε με ύφος βρεγμένης γάτας που την πέρασαν από διάλυμα πυκνού θειικού οξέος και εφάρμοσαν πάνω της το νόμο του Ohm.

Συνέχισε το μάθημά της. Είχε ντροπιαστεί. Από μέσα της σκεφτόταν: "Αν σε περάσω εγώ εσένα να με δολοφονήσει ο Scream με 56 μαχαιριές στην πλάτη, να με γδάρει, να σκαλίσει τα αρχικά του στο κουφάρι μου, να το τεμαχίσει, να το ποτίσει με βενζίνη και φωτοευαίσθητα εκρηκτικά και να το αφήσει στην ανατολική πλευρά της Πάρνηθας περιμένοντας την αυγή."
Βασικά αυτό ακριβώς σκεφτόταν και ο βαριεστημένος, εκείνος-που-της-την-είπε.

"Στις κοινωνίες πριν την ΕΦΕΥΡΕΣΗ του χρήματος, ήταν δύσκολο να διατηρηθεί η αξία των αγαθών.", συνέχισε και στη λέξη "εφεύρεση" η φωνή της ήχησε συριστικά στο αμφιθέατρο (σκιών). "Για παράδειγμα μια οικογένεια κτηνορόφων που παίρνει από τα πρόβατα γάλα. Ένα μέρος θα το καταναλώσει, ένα μέρος θα το ανταλλάξει. Αλλά το περίσσευμα τι θα το κάνει; Θα το πετάξει και θα πάει χαμένο..", συνέχισε με πάθος να γοητεύει τους φοιτητές, που είχαν πλέον παραδώσει πνεύμα χωρίς την απαραίτητη ενδοφλέβια παροχή ανδρεναλίνης.

Εκείνος-που-της-την-είπε, μίλησε ξανά. Και αυτή τη φορά η φωνή του ήταν διαφορετική, ζωντανή και δηλητηριώδης. Σαν τα μικρά κιτρινόμαυρα κομπλεξικά βατράχια του Αμαζονίου που σε προκαλούν να τα χαϊδέψεις και ύστερα σε στέλνουν να δεις από κοντά τις ρίζες των κυπαρισσιών. "Δε θα το πετάξουν" είπε. "Και τι θα το κάνουν;", απάντησε εκείνη με χαιρέκακο ύφος του στυλ "τώρα σε τσάκωσα τιποτένια μουσίτσα". " Θα το κάνουν κασέρι", είπε εκείνος και η φωνή του αντιλάλησε στους τοίχους του αμφιθεάτρου με την επιεικώς άθλια ακουστική και τις ανορθόγραφες κομματικές φοιτητικές ανακοινώσεις.

"Πόσο κασέρι θα κάνουν δηλαδή;" ρώτησε εκείνη εμφανώς εκνευρισμένη. "Πολύ..." απάντησε εκείνος με ύφος που προσομοίαζε τις δηλώσεις του Κέννεντι πριν τον δολοφονήσουν στην τελευταία του βόλτα με το κάμπριο.

"Ναι, αλλά το χρήμα είναι σαφώς καλύτερο. Π.χ μπορούμε με τα χρήματα να αγοράσουμε ένα ολόκληρο αντικείμενο με δόσεις. Ένα αυτοκίνητο ας πούμε. Δίνω τα μισά λεφτά τώρα, αλλά το παίρνω ολόκληρο. Δεν υπάρχει εταιρία που να πουλάει τα αγαθά της σε κομμάτια σήμερα" , ανταπάντησε εκείνη και στον τόνο της φαινόταν ξεκάθαρα ένα μήνυμα: "σε έσκισα εξυπνάκια, ελεεινή παλιονυφίτσα"

Και εκείνος με φωνή που έμοιαζε με κεραυνό που ακολουθεί μια αστραπή που κατακαίει ένα μικρό κάτασπρο πρόβατο στη μέση ενός ανθισμένου λιβαδιού, είπε: "Υπάρχει... Η Ντε-Αγκοστίνι..."

Δεν υπάρχουν μάρτυρες που να μας πληροφορούν για το τι επακολούθησε. Πάντως ένα είναι σίγουρο: εκείνος-που-της-την-είπε είναι ακόμη ζωντανός, ήρωας μετά το ανελέητο, σε συνθήκες γκούλακ και Γκουατάναμο , βασανιστικό μάθημα της μεγάλης αυτής γνώστριας της ελληνικής γλώσσας. Εκείνης που έδωσε σε όλους να καταλάβουν ότι "αν δεν ξέρεις να χειρίζεσαι τη γλώσσα, γίνεσαι ρεζίλι".

Κάτι σαν τον Έλληνα αθλητή που τρέχει στο δρόμο με τα εμπόδια, γυρνάει το κεφάλι προς τον Κινέζο που έριξε ένα και είναι πεσμένος κάτω με σπασμένο αστράγαλο, γελάει και ύστερα σκοντάφτει, αναποδογυρίζει το επόμενο, πέφτει κάτω και ανασκολοπίζεται από το πόδι του Κουβανού που τρέχει δίπλα του.

Άλλη μια που ανήκει στους ανθρώπους που είναι μόνο κούφια λόγια. Άλλη μία που νομίζει ότι το κατέχει...